شکي نيست که يکي از دشوارترين وظايف هر پدر و مادري، تربيت فرزند است. تربيت فرزند با تمامي ابعاد و زاويه هاي گوناگون آن، چنان امر خطير و دشواري است که هر قدر درباره آن بگوييم و بخوانيم باز کم گفته ايم.
معمولا وقتي از تربيت صحبت مي کنيم، اولين نکته اي که به ذهن مي رسد اين است که بچه ها چه بايد بکنند و چگونه رفتار کنند؛ اما آنچه مغفول مي ماند اين است که والدين بايد چگونه باشند و چگونه رفتار کنند. درست است که همه مي دانيم رفتار بچه ها محصول نگرش والدين به شيوه هاي تربيتي است اما بسياري از والدين از نقش اساسي خود به عنوان الگو، غافل اند. در صورتي که والدين همپاي فرزندان فرصت کمال دارند و مي توانند رشد کنند. در اين مطلب به جاي پرداختن به «بايد»هاي تربيتي مي خواهيم از «نبايد»هاي تربيتي و باورهاي نادرستي که درباره نقش والدي در ذهن بسياري از ما وجود دارد، سخن بگوييم. شايد بهتر باشد ريشه اين باورها را در دلايل فرزندآوري از ديدگاه والدين جست وجو کنيم.